ماده ۱۱۷ قانون آیین دادرسی مدنی

+ در قرار تامین خواسته باید نخست ابلاغ و سپس اجرا شود. لزوم ابلاغ رای دادگاه پیش از اجرای آن در ماده ۳0۲ قانون آیین دادرسی مدنی هم پیش‌بینی شده است. ماده ۲ قانون اجرای احکام نیز اجرای حکم را مستلزم ابلاغ آن می‌داند. البته هدف تامین، در امنیت قراردادن خواسته است و تاخیر در اجرای قرار ممکن است دستیابی به هدف مزبور را دشوار و یا غیرممکن نماید.

قانونگذار «ابلاغ فوری» قرار را لازم دانسته است اما ابلاغ فوری در قانون تعریف نشده و معیار آن هم ارائه نشده است. در عمل، قرار در برخی موارد به وسیله خود ماموری که عهده‌دار اجرای آن است دقیقا پیش از اجرا، ابلاغ می‌شود؛ شاید بتوان پذیرفت که منظور از ابلاغ فوری همین است. اما در هر حال در ابلاغ فوری نیز تشریفات ابلاغ باید رعایت شود.[۱]