ماده ۲۳۲ قانون آیین دادرسی مدنی
تمسک به گواهی
هر یک از طرفین دعوا که متمسک به گواهی شده‌اند، باید گواهان خود را در زمانی که دادگاه تعیین کرده حاضر و معرفی نمایند.
+ ماده ۱۲۸۵ قانون مدنی دلالت بر اعتبار «شهادت‌نامه» دارد که می‌گوید «شهادت‌نامه سند محسوب نمی‌شود و فقط اعتبار شهادت را خواهد داشت».
در عین حال از یک سو به موجب بند ۶ ماده ۵۱ قانون آیین دادرسی مدنی: «… اگر دلیل، گواهی گواه باشد، خواهان باید اسامی و مشخصات و محل اقامت آنان را به طور صحیح معین کند». از سوی دیگر مواد ۲۳۲، ۲۳۵، ۲۳۶ و … قانون آیین دادرسی مدنی صریحا حضور گواه در دادگاه را پیش‌بینی می‌نماید.
بنابراین باید که اعتبار گواهی علی‌القاعده مستلزم حضور گواه در دادگاه است و شهادت‌نامه نمی‌تواند جایگزین آن شود.[۱]
۱. شمس، عبدالله، آیین دادرسی مدنی (دوره‌ی پیشرفته)، ج۳، ش۳۸۸، انتشارات دراک.