ماده ۲۶۵ قانون آیین دادرسی کیفری

نکته ۱- قرار منع تعقیب در دو مورد صادر می شود:

• جرم نبودن عمل ارتکابی:
  جرم نبودن عمل ارتکابی اعم از این است که عمل منتسب به متهم در هیچیک از قوانین جرم شناخته نشده باشد (مانند عدم حضور فروشنده در روز مقرر در دفتر اسناد رسمی برای تنظیم سند انتقال مورد معامله) یا اینکه عمل مزبور جرم بوده ولی در این پرونده ارتکاب نیافته باشد (مانند اتهام آدم ربایی در فرضی که معلوم شود بزه دیده ادعایی بالغ و عاقل بوده و با آگاهی و آزادی اراده، همراه متهم رفته باشد).[۱]
• فقدان ادله کافی برای انتساب جرم به متهم:
  یعنی عمل ارتکابی جرم است، جرم هم واقع شده، ولی دلایل کافی مبنی بر اترکاب جرم از سوی شخص وجود ندارد.[۲]

نکته ۲- تفاوت قرار منع تعقیب و موقوفی تعقیب: در قرار منع تعقیب در صورت جرم نبودن عمل ارتکابی و یا فقدان ادله کافی برای انتساب جرم به متهم، قرار منع تعقیب صادر می شود اما صدور قرار موقوفی تعقیب در مواردی است که به یک دلیل شکلی، امکان ادامه تحقیق و اظهارنظر ماهوی در پرونده وجود ندارد مانند فوت متهم یا محکوم علیه (موارد صدور قرار موقوفی تعقیب در ماده ۱۳ ذکر شده است.)[۱]

نکته ۲- قرار جلب به دادرسی: وقتی دلایل ارتکاب جرم کافی است و وقوع جرم از ناحیه متهم محرز است، در دادسرا توسط مقام قضایی، قرار جلب به دادرسی صادر گردیده و پرونده را فوری نزد دادستان ارسال می کند. تا چنانچه مورد تایید قرار گرفت، کیفرخواست صادر و پرونده را جهت صدور حکم به دادگاه صالح حسب نوع جرم ارسال کند.[۳]

نکته ۳- فرصت سه روزه دادستان جهت اظهارنظر نسبت به قرارهای جلب به دادرسی، منع تعقیب و موقوفی تعقیب مربوط به مواردی است که این قرارها توسط «بازپرس» صادر شود.

در مقابل، چنانچه قرارهای فوق، که قرارهای نهایی به شمار می روند، توسط دادیار صادر گردند (با توجه به ماده 9۲)، دادستان تنها ۲۴ ساعت برای اظهارنظر در مورد آنها فرصت دارد، نه سه روز.