ماده ۶۱0 قانون مدنی
در ودیعه طرفین باید اهلیت برای معامله داشته باشند؛ و اگر کسی مالی را از کسی دیگر که برای معامله اهلیت ندارد به عنوان ودیعه قبول کند، باید آن را به ولی او رد نماید و، اگر در ید او ناقص یا تلف شود، ضامن است.
+ طرفین عقد ودیعه باید اهلیت برای معامله را داشته باشند یعنی عاقل، بالغ و رشید باشند والا عقد ودیعه طبق ماده ۲۱۲ قانون مدنی به واسطه‌عدم اهلیت باطل است زیرا تصرف مودع در اموال خود در صورتیکه محجور باشد قانونی نیست و هرگاه مستودع محجور باشد و عملی انجام دهد یا تعهدی کند برای او ایجاد مسئولیت نمی‌شود. بنابراین در صورتیکه صغیر، سفیه یا مجنون مالی را به دیگری بسپارد ودیعه باطل است و گیرنده مال ضامن آن می‌باشد تا به ولی یا قیم محجور مسترد دارد.[۱]
۱. امامی، سید حسن، حقوق مدنی، ج ۲، ص۲۶۵، تهران، انتشارات اسلامیه، چاپ بیست و نهم، ۱۴00.