ماده ۱۲۶۶ قانون مدنی

در مقرٌله اهلیت شرط نیست، لیکن بر حسب قانون باید بتواند دارای آنچه که به نفع او اقرار شده است بشود.

تفسیر ماده ۱۲۶۶ قانون مدنی

+ منظور ماده از عبارات «در مقرله اهلیت شرط نیست» اهلیت استیفا می‌باشد زیرا برای صحت اقرار لازم نیست که مقرله بتواند حق خود را اجرا نماید. بنابراین اقرار به حق برای حملی که زنده متولد می‌گردد صحیح است. مثلا کسی که اقرار می‌نماید به حمل، یکصد هزار ریال مدیون است صحیح می‌باشد زیرا ممکن است مقر به مورث او مدیون بوده یا وصیت به او شده است.[۱]