ماده ۱۳0۱ قانون مدنی
امضائی که در روی نوشته یا سندی باشد بر ضرر امضاء کننده دلیل است.
نکته ۱- منظور از «امضاء»، هر علامت یا نوشته‌ای است که در ذیل سند قرار گرفته و با قصد و عادت امضاءکننده، هویت او را نزد دیگران مشخص کند.
امضاء در اسناد عادی (غیررسمی) باید به شکل امضا، مهر یا اثر انگشت منتسب به صاحب سند باشد.
نکته ۲- امضاء تنها در صورتی دلیل محسوب می‌شود که مورد تأیید عرف اهل فن (مانند کارشناسان حقوقی یا قضات) باشد.
در صورت وجود نسخ متعدد سند، نسخه‌های تکثیرشده تنها در صورتی معتبرند که ممضی به امضای اصل باشند.
نکته ۳- اسناد مورد اشاره این ماده شامل اوراق مرتبط با عقود و قراردادها (مانند بیع، صلح، هبه، نکاح و طلاق) است.
نکته ۴- تحویل سند سفید امضا به دیگری، ظهور در تفویض اختیار تنظیم مندرجات سند به دارنده آن دارد.
نکته ۵- اگر سفید امضا بودن سند احراز شود، امضاءکننده باید ثابت کند دارنده سند خارج از حدود اذن یا توافق عمل کرده است.
در اسناد تجاری (مانند چک)، به دلیل اصل تجرید اسناد تجاری و غیرقابل استناد بودن ایرادات در برابر دارنده با حسن‌نیت، صادرکننده نمی‌تواند به سفیدامضا بودن استناد کند؛ مگر با رأی قطعی دادگاه کیفری مبنی بر ارتکاب جرائمی مانند خیانت در امانت (مواد ۶۷۳ و ۶۷۴ قانون مجازات اسلامی).
نکته ۶- صرف اثبات سفیدامضا بودن سند توسط خوانده، برای بی اعتباری سند کافی نیست.
مطابق ماده ۱۳۰۱، امضاء در ذیل سند، دلیل بر ضرر امضاءکننده است؛ بنابراین، امضاءکننده باید ثابت کند دارنده سند خلاف اختیار یا توافق عمل کرده است.
در صورت احراز توافق قبلی بر مفاد سند، سند معتبر بوده و ابطال آن منوط به اثبات تخلف از حدود اختیار است.