ماده ۲۱۸ قانون آیین دادرسی مدنی
استرداد سند در مقابل تردید یا انکار
در مقابل تردید یا انکار، هرگاه ارائه کننده سند، سند خود را استرداد نماید، دادگاه به اسناد و دلایل دیگر رجوع می‌کند. استرداد سند دلیل بر بطلان آن نخواهد بود، چنانچه صاحب سند، سند خود را استرداد نکرد و سند موثر در دعوا باشد، دادگاه مکلف است به اعتبار آن سند رسیدگی نماید.
نکته ۱- لازمه رسیدگی به اعتبار سند: به عنوان مثال در دعوای تعدیل اجاره‌بها خواهان علاوه بر قرارداد اجاره و حکم تعدیل سابق‌الصدور نوشته‌ای به امضای خوانده ارائه می‌دهد که دلالت دارد خوانده توافق کرده است هر سه سال اجاره‌بها توسط دادگاه تعیین شود. در جلسه دادرسی خوانده نسبت به سند اخیر اعلام انکار می‌نماید و خواهان نیز باقی بودن خود بر استفاده از سند را اعلام می‌کند.
در اینجا دادگاه تکلیفی نخواهد داشت تا به اعتبار سند مذکور رسیدگی کند؛ چرا که سند مذکور اساسا در دعوی تاثیری ندارد و به فرضی که سند مذکور نیز وجود نداشت دادگاه به حکم قانون مجاز بود به دعوی رسیدگی و نسبت به تعیین اجاره بها اقدام نماید و به همین جهت است که در ذیل ماده ۲۱۸ اعلام شده است در صورت عدم استرداد و موثر بودن سند در دعوا، دادگاه مکلف است به اعتبار آن رسیدگی کند.[۱]
نکته ۲- بطور مثال، چنانچه نسبت به سند عادی انکار یا تردید شود، در خصوص رسیدگی دادگاه به اصالت سند، در صورتی که ابرازکننده، سند را استرداد نکند و سند موثر در دعوی باشد، دادگاه به اصالت سند رسیدگی می‌کند.
۱. مهاجری، علی، مبسوط در آیین دادرسی مدنی، ج۲، ص۳0۱، انتشارات فکرسازان.