ماده ۹۱۵ قانون مدنی
حبوه
انگشتری که میت معمولاً استعمال می‌کرده و همچنین قرآن و رخت‌های شخصی و شمشیر او به پسر بزرگ او می‌رسد، بدون اینکه از حصه او از این حیث چیزی کسر شود، مشروط بر اینکه ترکه میت منحصر به این اموال نباشد.
+ موضوع این ماده معروف به حَبوه (بر وزن هفته) است. مالی که به عنوان حبوه داده می‌شود ارثی است اضافی و مَحبوٌّبه نامیده می‌شود.[۱]
+ مدرک این ماده روایات مختلف المضمون است ولی مشهور فقها به چهار چیز مذکور در این ماده تصریح کرده‌اند. حبوه از مختصات فقه امامیه است.[۱]
+ در حدیث ثیاب (رخت ها) نیامده است بلکه درع به کار رفته است.[۱]
دسترسی کامل به این نوشته برای اعضای ویژه بهاداد در نظر گرفته شده است.
ثبت نام | اطلاعات بیشتر
۱. جعفری لنگرودی، محمدجعفر، مجموعه محشی قانون مدنی، م۹۱۵، تهران، انتشارات گنج دانش.