ماده ۷0۱ قانون مدنی

نکته ۱- در موارد زیر عقد ضمان را می‌توان به دستور ماده ۷۰۱ قانون مدنی فسخ نمود:

۱) در صورتی که مضمون له در حین عقد به اعسار ضامن جاهل باشد:

ماده ۶۹۰ قانون مقرر می‌دارد اگر مضمون له در وقت ضمان به‌ عدم تمکن ضامن جاهل باشد می‌تواند عقد ضمان را فسخ کند.

۲) در صورتی که نسبت به دین مضمون‌ٌبه حق فسخ باشد:

در عقد ضمان می‌توان مانند کلیه معاملات دیگر بنابر مستفاد از ماده ۳۹۹ قانون مدنی و ماده ۴۵۶ قانون مدنی شرط نمود که در مدت معینی برای ضامن یا مضمون له یا شخص خارجی اختیار فسخ باشد در این صورت کسی که حق فسخ ضمان را دارد می‌تواند آن را فسخ نماید.

۳) در صورتی که از مقررات عقد تخلف شود:

منظور از مقررات عقد، شروطی است که ضامن و مضمون له ضمن عقد ضمان قرار می‌دهند. در صورتیکه از شروط مندرج ضمن عقد ضمان تخلف شود، مشروط له طبق مقررات مذکور در مبحث احکام شرط از ماده ۲۳۷ قانون مدنی تا ماده ۲۳۹ قانون مدنی می‌تواند عقد ضمان را فسخ نماید. ممکن است فسخ به صورت شرط نتیجه ضمن عقد ضمان قرار گیرد چنانکه در عقد ضمان شرط شود که هرگاه مضمون عنه قسط اول دین خود را که ضامن پرداخته تا تاریخ معین به ضامن تادیه نکند ضمان نسبت به تمامی دین فسخ گردد.[۱]