ماده ۷۲۳ قانون مدنی
ممکن است کسی در ضمن عقد لازمی به تادیه دین دیگری ملتزم شود. در این صورت، تعلیق به التزام مبطل نیست: مثل اینکه کسی التزام خود را به تادیه دین مدیون معلق به عدم تادیه او نماید.
+ ماده ۷۲۳ قانون مدنی، فرضی را پیش بینی می‌کند که چون دین همچنان در ذمه مدیون اصلی باقی می‌ماند و به متعهد منتقل نمی‌شود، قانون گذار آن را «ضمان» نمی‌داند؛ التزامی است که شخص درباره پرداختن دین مدیون پیدا می‌کند و این التزام می‌تواند متعلق به عدم تادیه مدیون اصلی شود.
در این فرض، ملتزم به عنوان «مسئول پرداخت دین» طرف مطالبه قرار می‌گیرد نه مدیون، در حالی که فرض ماده ۶۹۹ قانون مدنی ناظر به موردی است که دین به ذمه ضامن منتقل شده و او پرداخت دین خویش را معلق می‌سازد.[۱]
۱. کاتوزیان، ناصر، عقود معین، ج۴، ش0، تهران، انتشارات گنج دانش.