ماده ۶۹۳ قانون مدنی
مضمون‌له می‌تواند در عقد ضمان از ضامن مطالبه رهن کند، اگرچه دین اصلی رهنی نباشد.
+ دین ضامن در برابر مضمون له تابع عقد ضمان است و در این قرارداد خصوصی دو طرف می‌توانند چگونگی پرداخت دین و موعد و میزان آن را تغییر دهند. منتها، این تغییر‌ها در صورتی در برابر مضمون عنه قابل استناد است که با رضای او انجام پذیرد.
تغییر‌هایی که به موجب عقد ضمان انجام می‌شود، ممکن است ناظر به توابع و تضمینات دین باشد. برای مثال مضمون له می‌تواند ضمان را بدین شرط بپذیرد که ضامن مالی را بابت طلب او رهن بگذارد (شرط فعل) یا مال معینی از او رهن (وثیقه) طلب مضمون له باشد (شرط نتیجه). اینگونه شروط با مفاد «نقل ذمه» منافاتی ندارد زیرا، وثیقه، تامین محل تادیه دین است و مال اضافی به شمار نمی‌آید.[۱]
۱. کاتوزیان، ناصر، عقود معین، ج۴، ش۱۹۹، تهران، انتشارات گنج دانش، چاپ سیزدهم، ۱۴0۱.