ماده ۶۳۲ قانون مدنی
کاروانسرادار و صاحب مهمانخانه و حمامی و امثال آنها نسبت به اشیاء و اسباب یا البسه واردین وقتی مسئول می‌باشند که اشیاء و اسباب یا البسه نزد آنها ایداع شده باشد و یا اینکه بر طبق عرف بلد در حکم ایداع باشد.
+ ایداع: به ودیعت گذاشتن مالی در نزد کسی؛ ودیعه گذاشتن؛ سپردن.
+ عمل سپردن باید به منظور نگاهداری باشد و گیرنده نیز باید آن را به همین عنوان بپذیرد و تعهد نگاهداری آن را بکند. آوردن مال نزد کسی، هرچند اعتراضی نکند و آن را بپذیرد، به تنهایی ودیعه نیست.
بطور مثال اگر کارگری دوچرخه خود را در دکان یا خانه صاحبکار و کارفرما بگذارد، یا میهمانی پالتوی خود را بر صندلی خانه میزبان نهد، یا مشتری رستوران یا سلمانی کلاه خویش را به جا لباسی صاحب مغازه بیاویزد، ودیعه محقق نمی‌شود و صاحب محل مکلف به نگاه داری نیست.[۱]
۱. کاتوزیان، ناصر، قانون مدنی در نظم حقوق کنونی، م0، تهران، انتشارات میزان، چاپ شصت‌و‌دوم، ۱۴00.