ماده ۱۳۳ قانون آیین دادرسی مدنی
تفکیک دعوای اصلی از دعوای ورود ثالث
هرگاه دادگاه احراز نماید که دعوای ثالث به منظور تبانی و یا تاخیر رسیدگی است و یا رسیدگی به دعوای اصلی منوط به رسیدگی به دعوای ثالث نمی‌باشد دعوای ثالث را از دعوای اصلی تفکیک نموده به هر یک جداگانه رسیدگی می‌کند.
نکته ۱- اگر شرایط اقامه دعوا وجود داشته باشد اما شرایط اقامه دعوای ورود ثالث اصلی وجود نداشته باشد، دادگاه به دعوای ورود ثالث البته با تفکیک نمودن آن از دعوای اصلی باید جداگانه رسیدگی کند؛ در حالی که در دعوای ورود ثالث تبعی، چون ثالث برای خود مستقلا حقی قائل نمی‌باشد، اگر شرایط وجود داشته باشد، دادگاه در رسیدگی به دعوای اصلی آن را نیز لحاظ می‌نماید و اگر وجود نداشته باشد قرار رد آن را صادر می‌نماید؛ زیرا امکان رسیدگی جداگانه به دعوای ورود ثالث تبعی وجود ندارد.
در نتیجه باید پذیرفت که ماده ۱۳۳ قانون آیین دادرسی مدنی تنها ناظر به ورود ثالث اصلی است.[۱]
نکته ۱- هرگاه دعوای ورود ثالث اقامه شود اما شرایط اقامه این دعوا حاصل نباشد، دادگاه اگر ورود ثالث تبعی باشد قرار رد این دعوا را صادر می‌کند.
نکته ۲- چنانچه در جریان رسیدگی به دعوایی، دادخواستی با عنوان «ورود شخص ثالث اصلی» از سوی ثالث مطرح شود و شرایط اقامه دعوای ورود ثالث اصلی را نداشته باشد، دادگاه باید آن را از دعوای اصلی تفکیک نموده و اگر صالح بود به آن جداگانه رسیدگی نماید.
۱. شمس، عبدالله، آیین دادرسی مدنی (دوره‌ی پیشرفته)، ج۳، ص۴۵، انتشارات دراک.