ماده ۲۷0 قانون آیین دادرسی مدنی
صدور قرار اتیان سوگند
در مواردی که صدور حکم دادگاه منوط به سوگند شرعی می‌باشد، دادگاه به درخواست متقاضی، قرار اتیان سوگند صادر کرده و در آن، موضوع سوگند و شخصی را که باید سوگند یاد کند تعیین می‌نماید.
+ قسم عبارت از گواه قرار دادن خداوند بر صحت گفتار یاد کننده سوگند می‌باشد.
← این است که سوگند جز به نام (الله) و نام های مخصوص دیگر خداوند به هر زبانی که باشد معتبر نخواهد بود.[۱]
+ با توجه به ماده ۱۳۳۵ قانون مدنی، کاربرد سوگند در مواردی است که یا ادله دیگری نباشد و یا سایر دلایل ضعیف بوده و سوگند، آن‌ها را تقویت کند. بنابراین جایی که ادله دیگر مانند سند یا شهادت شهود و یا حتی معاینه و تحقیق محلی و کارشناسی مطرح باشد، سوگند مورد ندارد. در مواردی که سوگند باید یاد شود، دادگاه قرار اتیان سوگند می‌دهد و مفاد قرار باید به طرفین ابلاغ گردد.[۲]
۱. امامی، سید حسن، حقوق مدنی، ج۱، ص۲۷۱، انتشارات اسلامیه.
۲. حیاتی، علی عباس، آیین دادرسی مدنی در نظم حقوق کنونی، ص۴۲0، انتشارات میزان.