ماده ۶۹۶ قانون مدنی

+ ضمان در صورتی درست است که دین مبنای آن موجود و مشروع باشد: دین زمانی موجود است که بر ذمه مدیون قرار گرفته باشد، هرچند که احتمال زوال آن برود.

برای مثال، پس از وقوع بیع، پرداخت ثمن به عهده خریدار است و اختیار فسخ معامله، با اینکه وجود دین را متزلزل می‌کند، مانع از ثبوت دین و تحقق ضمان نیست. همچنین است دین شوهر نسبت به تادیه مهر و پیش از نزدیکی. اگر چنین نکاحی به طلاق انجامد، شوهر تعهدی نسبت به بیش از نصف مهر ندارد. و دین نیم دیگر از بین می‌رود، و هرگاه به فسخ منتهی شود، شوهر تکلیفی در دادن مهر ندارد. با وجود این، چون در زمان تحقق ضمان، دین موجود است و هیچ یک از اسباب انحلال آن ایجاد نشده، انتقال دین به درستی انجام می‌پذیرد.[۱]