ماده ۵۲۴ قانون مدنی
نوع زرع باید در عقد مزارعه معین باشد، مگر اینکه بر حسب عرف بلد معلوم و یا عقد برای مطلق زراعت بوده باشد؛ در صورت اخیر، عامل در اختیار نوع زراعت مختار خواهد بود.
+ در عقد مزارعه باید نوع زرعی که کشت می‌شود معلوم باشد، چنانکه هرگاه قطعه زمینی را در نواحی که گندم یا جو یا برنج می‌کارند به مزارعه داده شود و نوع زراعت در عقد تصریح نگردد، عرف بلد کافی و راهنمای متعاملین خواهد بود و عامل می‌تواند هر یک از آن‌ها و یا تمامی آن‌ها را بکارد.
و در صورتی که مزارعه برای مطلق زراعت باشد یعنی منظور آنان زراعت کردن باشد و نظری به نوع خاصی از آن ندارند، عامل در نوع زراعت مختار و هر نوعی را که اختیار نماید می‌تواند کشت کند اگرچه متعارف بلد نباشد.
لزوم تعیین نوع زراعت در مزارعه برای آن است که ارزش انواع محصول متفاوت می‌باشد و مقداری که هر نوع بار می‌آورد مختلف و عدم تعیین آن موجب غرر خواهد بود.[۱]
۱. امامی، سید حسن، حقوق مدنی، ج ۲، ص ۱۶۹، تهران، انتشارات اسلامیه، چاپ بیست و نهم، ۱۴00.