ماده ۲۳۸ قانون آیین دادرسی کیفری
صدور قرار بازداشت موقت در موارد مذکور درماده قبل، منوط به وجود یکی از شرایط زیر است:
الف) آزاد بودن متهم موجب از بین رفتن آثار و ادله جرم یا باعث تبانی با متهمان دیگر یا شهود و مطلعان واقعه گردد و یا سبب شود شهود از اداء شهادت امتناع کنند.
ب) بیم فرار یا مخفی شدن متهم باشد و به طریق دیگر نتوان از آن جلوگیری کرد.
پ) آزاد بودن متهم مخل نظم عمومی، موجب به خطر افتادن جان شاکی، شهود یا خانواده آنان و خود متهم باشد.
نکته ۱- شرط کافی برای صدور قرار بازداشت موقت وجود یکی از شرایط و اوضاع و احوال بندهای ماده ۲۳۸، در جرایم مذکور در ماده ۲۳۷ است و لذا صرف وجود این شرایط به تنهایی، موجبی برای صدور قرار بازداشت موقت نیست.
اوضاع و احوال مذکور در ماده ۲۳۸ در غیر جرایم مذکور در ماده ۲۳۷ کمتر پیش می‌آید و در مواردی هم که این اوضاع و احوال در غیر این جرایم مطرح می‌گردد، بازپرس باید با رعایت شاخص‌های مذکور در ماده ۲۵۰ به ویژه شاخص‌های «ادله و اسباب اتهام» و «احتمال فرار یا مخلی شدن متهم و از بین رفتن آثار جرم»، با توجه استثنایی بودن قرار بازداشت موقت، قرار تامین دیگری صادر کند.[۱]