ماده ۲۴۶ قانون آیین دادرسی مدنی
استناد به شهادت بر شاهد اصلی
در موارد مذکور در مادتین (۲۴۴) و (۲۴۵) چنانچه مبنای رای دادگاه گواهی گواه باشد و آن گواه طبق مقررات ماده (۲۳۱) از حضور در دادگاه معذور باشد استناد کننده به گواهی فقط می‌تواند به گواهی شاهد بر گواه اصلی استناد نماید.
نکته ۱- هرگاه جز گواهی، دلیل دیگری برای اثبات ادعای خواهان در پرونده وجود نداشته باشد و حضور گواه در دادگاه متعسر یا متعذر باشد، دادگاه رسیدگی کننده موجبی برای استماع گواهی گواه اصلی و یا اعطای نیابت قضایی ندارد و خواهان نیز چاره‌ای ندارد جز اینکه به گواهی بر گواهی گواه اصلی روی آورد.[۱]
نکته ۲- بطور مثال، دعوایی در دادگاه عمومی حقوقی زاهدان اقامه شده و تنها دلیل خواهان یک گواه است که به علت سفر از حضور در جلسه دادگاه معذور است. در مورد تکلیف مدعی در اثبات ادعا، چنانچه مبنای رای دادگاه گواهی باشد فقط باید به گواهی شاهد بر گواه اصلی استناد نماید.
۱. حیاتی، علی عباس، آیین دادرسی مدنی در نظم حقوق کنونی، ص۳۷۸، انتشارات میزان.