ماده ۱۲۸0 قانون مدنی
اقرار کتبی در حکم اقرار شفاهی است.
نکته ۱- اعتبار اقرار کتبی خارج از دادگاه نیز مشروط به احراز اصالت سند و انتساب آن به مقر است و او می‌تواند صدور سند را انکار کند و اثبات اصالت را بر دوش مقرله گذارد.[۱]
نکته ۲- تفاوت اقرار کتبی و شفاهی در شیوه انجام و اثبات آن است نه از حیث آثار. در حقیقت اگر اقرار در سند رسمی به عمل آمده باشد، سند می‌تواند مورد ادعای جعل قرار گیرد؛ اما هرگاه در سند عادی به عمل آمده باشد، سند می‌تواند مورد انکار، تردید یا ادعای جعل قرار گیرد. روشن است که در هر یک از دو فرض، دادگاه باید به اصالت سند رسیدگی کند.[۲]
۱. کاتوزیان، ناصر، قانون مدنی در نظم حقوق کنونی، ص۸۳۹، انتشارات میزان.
۱. شمس، عبدالله، آیین دادرسی مدنی (دوره‌ی پیشرفته)، ج۳، ش۵00، انتشارات دراک.