قانون مدنی
ماده ۱۲۷۵ قانون مدنی
هر کس اقرار به حقی برای غیر کند، ملزم به اقرار خود خواهد بود.
+ هرگاه کسی اقرار به امری نماید که دلیل ذی حق بودن طرف او باشد، دلیل دیگری برای ثبوت آن لازم نیست (ماده ۲0۲ قانون آیین دادرسی مدنی).
+ اقرار قاطع دعوا است و اقرار کننده و قائم مقام او پای‌بند بدان هستند، ولی قطع دعوا به عنوان اصل پذیرفته می‌شود، مگر این که کذب اقرار ثابت گردد. اقرار مدیون اماره اصابت به واقع است و مقر را در مقام مدعی قرار می‌دهد، لیکن هیچ مانعی ندارد که این ادعا با دلیل اثبات شود و خلاف اماره مبنای اقرار را نشان دهد.[۱]
۱. کاتوزیان، ناصر، قانون مدنی در نظم حقوق کنونی، م۱۲۷۵، تهران، انتشارات میزان.