ماده ۱۱۶۸ قانون مدنی

نگاهداری اطفال هم حق و هم تکلیف ابوین است.

تفسیر ماده ۱۱۶۸ قانون مدنی

+ کلمه حِضانت در لغت به معنای نگاهداری است. معنی اصطلاحی آن نیز از معنی لغوی دور نیفتاده است. قانون مدنی این کلمه را تعریف نکرده، لیکن بعضی از فقهای امامیه در تعریف آن چنین گفته اند: «حضانت عبارتست از ولایت و سلطنت بر تربیت و متعلقات آن از قبیل نگاهداری کودک، گذاردن او در بستر، سرمه کشیدن، پاکیزه کردن، شستن جامه‌های او و مانند آن».

به تعبیر دیگر می‌توان گفت: حضانت نگاهداشتن طفل، مواظبت و مراقبت او و تنظیم روابط او با خارج است، با رعایت حق ملاقات که برای خویشان نزدیک طفل شناخته شده است.[۱]