ماده ۱۱۳۴ قانون مدنی

+ بنابراین در تشریفات اجرای صیغه طلاق:

اولا، طلاق باید به صیغه طلاق واقع شود:

منظور از صیغه طلاق به کار بردن الفاظی است که صریح در طلاق باشد. در فقه امامیه اکثر فق‌ها لازم می‌دانند که طلاق به صیغه عربی یا الفاظی مانند (انت طالق) یا (فلانه طالق) واقع شود. لیکن در حقوق جدید، از آنجا که لفظ عربی در هیچ یک از عقود و ایقاعات شرط نشده و خصوصیتی در الفاظ عربی نیست، می‌توان گفت که به کار بردن جمله عربی ضرورت ندارد، بلکه هر لفظی که به صراحت دلالت بر طلاق نماید کفایت می‌کند، هر چند که احتیاط در استعمال لفظ عربی است.

هرگاه شوهر نتواند صیغه طلاق را به کار برد، باید بدین منظور وکیل بگیرد. در عمل نیز غالباً مرد برای اجرای صیغه طلاق به سردفتر وکالت می‌دهد.

ثانیا، طلاق باید «در حضور لااقل دو نفر مرد عادل که طلاق را بشنوند واقع گردد»:

هرگاه هنگام اجرای صیغه طلاق دو شاهد عادل مرد که صیغه طلاق را بشنود حاضر نباشند، طلاق باطل و از درجه اعتبار ساقط است.[۱]