ماده ۲0۵ قانون آیین دادرسی مدنی

عدم پذیرش اقرار وکیل علیه موکل

اقرار وکیل علیه موکل خود نسبت به اموری که قاطع دعوا است پذیرفته نمی‌شود اعم از اینکه اقرار در دادگاه یا خارج از دادگاه به عمل آمده باشد.

تفسیر ماده ۲0۵ قانون آیین دادرسی مدنی

نکته ۱- اقرار تنها امری را اثبات می‌نماید که مقر به آن اِخبار داده است.

بنابراین اگر امر مزبور اصل موضوع ادعای رقیب باشد اقرار قاطع و هرگاه برخی عناصر ادعا را در برگیرد، اقرار غیر قاطع است. اقرار غیرقاطع «اقرار به مقدمات دعوا» نیز خوانده شده است.

برای مثال هرگاه شخص به استناد سندی علیه دیگری اقامه دعوا و به ادعای پرداخت مبلغی، آن را مطالبه کند و خوانده اقرار به گرفتن مبلغ مزبور نماید، اقرار قاطع است و اگر خوانده تنها اقرار به اصالت سند مستند دعوا نماید اقرار غیر قاطع است.

بنابراین اقرار قاطع و غیرقاطع، نباید با اقرار صریح و ضمنمی و یا با اقرار کلی و جزئی اشتباه شود. اقرار قاطع و غیرقاطع ممکن است در دادگاه، در خارج از دادگاه، کتبی، شفاهی، صریح، ضمنی و… باشد.[۱]

نکته ۲- اقرار قاطع یعنی، اقرار به خود خواسته که دادگاه را از هر دلیل دیگری بی‌نیاز و پرونده را آماده صدور حکم می‌کند.

نکته ۳- اقرار وکیل علیه موکل خود نسبت به اموری که قاطع دعوا است، پذیرفته نمی‌شود اعم از این که اقرار در دادگاه یا خارج از دادگاه به عمل آمده باشد.